Techniek op de lagere school: mag het een beetje meer zijn?

Afgelopen maand mocht ik als ouder een ochtend helpen bij de techniekles in groep 7. Samen met nog een ouder, de juf en de techniekcoach hadden we de missie om 30 kinderen te enthousiasmeren voor techniek. Het begon met een klein uurtje uitleg over maateenheden, elektriciteit, werktuigbouwkunde (het woord mechatronica viel zelfs!). Veel interactie met de klas: de techniekcoach - een gepassioneerde technicus op leeftijd die er heel veel plezier in heeft om zijn techniekbeleving over te brengen - heeft de klas aan zijn lippen; sterke verhalen van de kinderen over schrikdraad.

Daarna het handvaardigheidlokaal in waar de kinderen twee aan twee experimenten konden doen, van heel praktisch aan de slag met de handen tot puzzeltjes invullen over allerlei technische begrippen. Ook twee regelrechte lokkers: zelf een hanger maken met slagfiguren en hamer, en - de moeilijkste - een penhouder met drukveer maken van verschillende soorten ijzerdraad. In de beginopstelling onderscheid je direct de doeners en de denkers: iedereen zoekt iets wat hem of haar ligt; en natuurlijk ook de gehaaide typen die zich storten op hanger en penhouder: meisjes!

De techniekcoach heeft mijn handigheid niet helemaal goed ingeschat, want hij fluistert mij toe: "Help jij maar bij de penhouder; dat kunnen ze niet zelf". Het eerste set meisjes is gelukkig wel handig, want ze slagen er in om zelf een mooie houder te maken. ‘Gelukkig', denk ik, ‘ik hoef ze alleen maar wat te coachen: eerst goed lezen wat je moet doen, dan dit pakken, dan ...' Niet dus! Ik heb 28 penhouders in elkaar mogen draaien en de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ze niet zo goed gelukt zijn als bij de eerste twee; en dan druk ik mij in sommige gevallen nog mild uit.

Maar voor de kinderen geen enkel probleem; het potlood - dat ze er ook nog bij kregen - paste er altijd wel in, en enthousiast gingen ze met hun buit naar de volgende opdracht. Als laatste kwam mijn zoon met zijn voetbalvriendje, nog net voor de bel. Ik natuurlijk extra mijn best doen, maar helaas ook hier weer een matig resultaat. We kijken elkaar even aan met zo'n blik van verstandhouding: ‘dit is niets voor ons!'

En inderdaad, als ik later zijn werkboekje doorblader, zie ik dat vooral de puzzeltjes en invuloefeningen zijn gedaan. En natuurlijk de penhouder, die staat te pronken op zijn bureau. Pen, schrijven: ‘als ie maar geen hoofdredacteur wordt!'

O ja, de kinderen waren razend enthousiast. "Mag ik volgend jaar weer terugkomen?", vroeg de techniekcoach. "Jaaah", was het antwoord in koor. "Ja", zeg ik ook, maar denk dan meteen: kan het niet wat vaker? Want één keer per jaar is toch wel wat weinig. Initiatiefnemer Bureau TOP doe je best: we zijn op de goede weg!