Oma gaat wèl voor haar familie

In menig redactioneel commentaar heb ik mijn voorliefde voor familiebedrijven beschreven, met name de (succesvolle) Duitse. En een recent bezoek aan Lapp Kabel in Stuttgart heeft dat gevoel alleen maar versterkt. Het bedrijf vierde op grootse wijze het 50-jarig bestaan van hun succesproduct Ölflex en de tachtigste verjaardag van medeoprichtster Ursula Ida Lapp, met als hoogtepunt een spetterend feest voor meer dan tweeduizend gasten. Aan de ene kant uiterst professioneel en tot in de kleinste details geregeld, maar tegelijkertijd heel intiem, bijna kwetsbaar, zoals de familie zich blootgaf aan al die gasten.

Opmerkelijk ook de inbedding van zo'n bedrijf in politiek en maatschappij. De burgemeester van Stuttgart, de deelstaat minister-president, niemand ontbrak om Frau Ida uitgebreid te fêteren. En dat alles in een sfeer van wederzijds respect.

Maar het meest opmerkelijk was natuurlijk het optreden van de ‘grand old lady' herself. In een toespraak recht uit het hart kwamen twee zaken naar voren die mij altijd zullen bijblijven. Als eerste viel op hoeveel pijn er nog was in het Oost-West conflict (het familiebedrijf is opgezet in Oost-Duitsland en in de vijftiger jaren, ruim voor die Wende - met achterlaten van een groot deel van de familie - in Stuttgart voortgezet): herhaaldelijk gaf Ursula Ida Lapp aan hoe blij ze was dat de familie uit voormalig Oost-Duitsland hier nu ook bij aanwezig kon zijn, en dat wat ooit is gebeurd, nooit meer mag gebeuren. Watersnoodramp 1953 in het kwadraat, zullen we maar zeggen.

Het tweede punt dat mij raakte was de verbetenheid waarmee ze hamerde op de continuïteit van het bedrijf. OK, twee zoons zitten alweer meer dan twintig jaar in de directie, maar, vond ze, het werd nu toch wel tijd dat ook de kleinkinderen zich warm gingen draaien voor een carrière binnen het bedrijf. Jongens en meisjes die volgens mij nog op de middelbare school zaten, al menige toespeling van oma achter de rug hadden, en ook nu weer, voor een groot publiek van hun toekomstige relaties, nog even fijntjes onder druk werden gezet. Prachtig! Had ik ook maar zo'n oma gehad!

Eenmaal terug in Nederland duik je dan toch weer een beetje de middelmaat in. Ik had er eigenlijk niets over willen schrijven, maar het berichtje dat de de Feda de Aandrijftechniek Innovation en Applicatie Awards (een door a&b reeds in 2002 ontwikkeld concept) dit jaar niet zal uitreiken omdat - ik citeer letterlijk de website van een mede-organisator - ‘er het afgelopen jaar onvoldoende nieuwe innoverende producten voor en applicaties van aandrijf- en industriële automatiseringstechniek zijn geweest' schreeuwt om commentaar. Een gotspe natuurlijk, die je van de suikeroom van de Nederlandse aandrijfwereld niet zou mogen horen. Feitelijk zeg je namelijk tegen al je meer dan 200 lievelingsneefjes dat ze dit jaar niet genoeg hun best hebben gedaan.

Iets wat je uit de mond van Ursula Ida Lapp nooit zal horen. Maar die zal zich ongetwijfeld bewust zijn dat zo'n prijs niet gaat om de eer en glorie van een enkel bedrijf - laat staan van de organisator - maar van de hele branche en dan zet je alles op alles om er wel iets van te maken, juist in deze ‘hard times'.